jueves, mayo 31, 2007

uN HOMBRE APOYADO EN LA PARED


por Daniel Higiénico

Capitulo I

Hola, soy un hombre apoyado en la pared. Es la pared de un edificio antiguo de una callejuela de un barrio chino de alguna ciudad de cualquier sitio menos de china. No sé, no me veo apoyado en la pared de un edificio antiguo de una callejuela de un barrio chino de China. En China todos los barrios son chinos. ¿Cómo deben llamar en China a los barrios chinos que se llaman chinos pero que no son chinos?
Llevo un buen rato aquí y aún no he visto ningún chino. Han pasado indios, pakistaníes, marroquíes, franceses, rusos, italianos y hasta uno del Kurdistán (lo sé porque llevaba una camiseta que ponía I'M KURDO), pero no ha pasado ningún chino. No lo entiendo.
Me acabo de mojar la cabeza, miro para arriba y veo a una señora (que tampoco es china) regando unos geranios y, de paso, me está regando a mí. Me cae todo el chorro de agua en la "cocorota". Es de aquellas personas que riegan las macetas con litros y litros de agua y no se dan cuenta que el agua chorrea por el agujero y que no sirve de nada echar más agua porque la va perdiendo por debajo. Las debe querer mucho o, simplemente, está perdiendo el tiempo, o se siente a gusto regando, o se le ha ido la "olla" y no se entera. Quien sabe. A veces es difícil saber porque se hacen las cosas. Por ejemplo, en mi situación, normalmente me apartaría para no mojarme o le pegaría un grito: ¡Señora, tenga cuidado! (O algo por el estilo) pero me apetece este absurdo chapuzón. No sé, me resulta divertido. Pasan indios, pakistaníes, marroquíes, franceses, rusos y hasta uno que no es del Kurdistán (Lo sé porque lleva una camiseta que pone I'M NOT KURDO....... ¿Dónde venderán estas camisetas?) Se quedan mirando y se ríen. Me siento un payaso. Está bien hacer el payaso de vez en cuando.
Lo curioso de esta ducha es que, junto con el agua, va cayendo tierra y se va acumulando a mi alrededor. Me empiezo a sentir como un geranio. La señora no para de regar y me da la impresión que, definitivamente, se le ha ido la "olla" o, a lo mejor, se ha dado cuenta que me apetece un baño y se ha apuntado a la movida. Igual esta disfrutando. Si, voy a pensar que es así, que a esta mujer también le apetece hacer el payaso (esto se esta convirtiendo en un circo). Me están entrando ganas de echar raíces............................ ¡Anda, acaba de pasar un chino!

UN HOMBRE APOYADO EN LA PARED


por Daniel Higiénico

Capitulo II

Bueno, después de todo, no se está tan mal aquí. La señora, por fin, ha dejado de regar (ver capítulo 1, aunque no es imprescindible). Debe haber ido a comer. Yo debería hacer lo mismo, pero tengo que seguir apoyado en la pared. Si dejo de apoyarme en la pared, ya no seré un hombre apoyado en la pared y, entonces, no tendría sentido seguir escribiendo este relato..... Es curioso, si ahora empezara a andar por la calle tendría que empezar otra historia: "Hola, soy un hombre andando por la calle..." Todo cambiaría. Es lo que mola del destino, que nadie tiene ni puta idea de lo que va a pasar en el próximo milisegundo. A lo mejor es el milisegundo que falta para que te caiga una maceta en la cabeza.


Esto de estar apoyado en la pared da tranquilidad, cierto toque de paz, como cuando metes una ficha de parchís en "casa". Te da cierta seguridad, una perspectiva muy diferente de lo que ocurre a tu alrededor y si, encima, no tienes nada que hacer, mucho mejor. No tener nada que hacer es impresionante. Tenéis que probarlo. Es acojonante, no hay nada parecido. Te hace sentir un primate (por no decir un mono), te devuelve a la prehistoria. Una vez leí que según el antropólogo Paul Listenberger; algunas tribus antiguas no hacían nada. Sobretodo una que descubrió en el sudeste de Africa, que se llamaba... ¿cómo se llamaba?.....¡Ah, sí! La tribu de los Alawartolas. Vivían la hostia de años sin hacer absolutamente nada. Bueno, de vez en cuando hacían ofrendas a su dios Wartolo. Cuenta la leyenda que éste estuvo eructando tres días hasta que creó el cielo, después cagó seis días seguidos y creó la tierra, escupió bilis dieciséis días y dieciséis noches y creó el mar. Con la cera de las orejas creó al hombre y con las pelotillas de la nariz a la mujer (¿o fue al revés?) Y les otorgó la dicha de no tener que hacer absolutamente nada. -¡Coño, este dios es de puta madre! - me dije cuando lo leí.....


... Pues aquí estoy, sin hacer nada, apoyado en la pared, empapado y cubierto de tierra (ver capítulo 1. aunque no sea imprescindible). Tengo hambre. Enfrente hay un bar de tapas (esto de escribirse uno mismo los relatos es cojonudo, puedes inventarte un bar de tapas donde y cuando quieras). Le he pedido al camarero un bocata de chorizo haciéndole señas. Me ha entendido enseguida, y hasta me lo ha sacado a la calle (este tío es un profesional). -Gracias, ¿qué le debo?-. - Nada, invita la casa- (realmente, escribir tus propios relatos es un chollo).
Un indigente se ha plantado delante de mí mientras me como el bocadillo. Le pregunto si quiere comer algo y me dice que lo que quiere es apoyarse en la pared, que es suya..... Que hace tres meses que utiliza este sitio. A mí me parece que está de broma, pero empieza a cabrearse, se pone histérico... Me zarandea. ¡Me separa de la pared!........
Hola, soy un hombre zarandeado por un indigente en una callejuela de un barrio chino de alguna ciudad de cualquier sitio menos de China (ver capítulo 1, es imprescindible).

martes, mayo 29, 2007

mientras duermes tu


me gusta, mientras duermes tú
observarte y rozarte
y pensar.
ke bien,
todo esta muy bien.
es el sentir "coskillas en el paladar"
komo decía alguien por ahí..

mientras duerme la gente


me gusta mucho , mientras duerme la gente
volar por la ciudad, afilando mi garganta,
y detener el tiempo..
y olvidarme de ke existen mañanas...

mientras duerme la gente


me gusta mucho , mientras la gente duerme
ponerme nervioso debajo de las sábanas,
y repasar una y otra vez, historias ke seguramente
olvidaré a la mañana siguiente...

jueves, mayo 24, 2007

amor

un minuto antes de salvar y marcharme..
veo los huesos cansados gritando paz
veo las cuencas hundidas gritando sueño
y me akuerdo de ti y te eskribo te kieros
por ke kiero ser por siempre tu dueño.

miércoles, mayo 23, 2007

los pajaros


vienen a por mi.
esos pajaros ke envian los diableros.
hijos de la chingada, no han podido vencerme.
hijos de la chingada ahora ke estoy tan feliz...

vienen a por mi.
esos pajaros ke me miran farzantes.
hijos de la chingada si les vuelvo a ver
ayer soñe kon partirles el cuello.

el amor nadie me lo kita
y ya empiezan a llegar uno a uno mis guerreros,
tendre ke tenerlos sobre aviso.

eskivamos la muerte estando atentos.
eskivamos la mala suerte luchando kontra las lágrimas de mayo.


imagen "Crow"
Fine art acylic/mixed media painting on canvas 48" x 48"

Artwork by Neil Shigley
© 2002

martes, mayo 22, 2007

otro link guapo

POLLO

PANDA

GUAPO EL LINK ESTE..
MEJOR LAS IMAGENES..
TENGO KE ESKRIBIR PRONTO ALGO..
MIENTRAS
born panda

martes, mayo 08, 2007

un poema ke me dediko a mi.


nunka pongo poemas de los demás pero este me ha gustado "moito"
así ke kon el permiso de don David Gonzalez me lo dedico.

A AUTOPISTA

xa que tanto insistes
en que mo corte
vou explicarche
e será a primeira e derradeira vez que o faga
por que levo o pelo longo

levo o pelo longo
porque o exército estadounidense
ofrecía unha recompensa
de dous dólares
por cada cabeleira de indio
que se lle entregase
e os que a cobraron
así como os soldados
e mandos superiores
do exército estadounidense
levaban o pelo curto
ou moi curto

levo o pelo longo
porque o exército franquista
na corrada da casa na que nacín
rapóulle a cabeza
a unha das mulleres da miña familia
o seu home
acababa de ser fusilado
por negarse a defenestrar
pícaros de peito republicanos
e os soldados que lle raparon a cabeza
así como o resto das tropas
e mandos superiores
do exército franquista
incluído o puto francisco franco
levaban o pelo curto
ou moi curto

levo o pelo longo
porque no campo de concentración de mauthausen
aos deportados españois
como ramiro santisteban
o supervivinte octoxenario que mo contou
aos deportados españois
unha vez á semana
os sábados
facíanlles o que entre eles se coñecía
como A Autopista
isto é
rapábanlles o pelo ao cero
desde a fronte cara a atras

a autoestrada

e máis adiante
cando hitler estaba perdendo a guerra
con ese pelo
forrábanse as botas dos soldados alemáns

con ese pelo

e todos eses soldados alemáns
como tamén os que os sábados colaboraban
no mantemento da autoestrada
xuntos cos seus respectivos mandos superiores
o fillo da grande puta do fuhrer á cabeza
e xunto co resto do pobo alemán
levaban o pelo curto
ou moi curto

levo o pelo longo
porque na terceira galería
do cárcere provincial de oviedo
a galería dos menores
os que mandaban nela os kíes
en certa ocasión dixéronme:

ou che cortas o pelo ti
ou cho cortamos nós

e acenderon os seus chisqueiros

e tanto eles
como os funcionarios de prisións
o seu traballo consistía precisamente
en evitar que se producisen feitos como ese levaban
o pelo curto
ou moi curto

levo o pelo longo por outra razón tamén:

moitas das mulleres que coñezo
asegúranme que con el así de longo
estou moito máis guapo
e aparento moitos menos anos dos que teño

así que no canto de estar dándome a brasa acotío
con que a ver cando vou a que me corten o pelo
mellor calas a puta boca eh!
e deixabas
medrar o teu


David González. Poema inédito.
http://www.davidgonzalezpoeta.com

la sonrisa del poeta